BUT

De titel doet vermoeden dat we hier met een schunnige blog te maken hebben, of een voetballer van MU, maar (of de Engelse variant hierop) niets is minder waar. BUT staat voor de Bus uit UTrecht.

Vandaag kaartjes gekocht voor de bekerfinale op 17 mei. Met Ruben en Luuck en 15.999 andere Friezen ga ik daar naar toe om ons Heerenveen aan te moedigen. Instappen in Utrecht (is dichterbij voor L&R) en dan in optocht naar de Kuip. Hopelijk zitten we niet al te hoog (definiteve kaartje krijgen we pas in de bus, is verplichte combi), want ik weet hoeveel trappen de Kuip heeft, haha. En met mij in het gips en Ruben nog herstellend van zijn ski-ongeluk-been gaat dat niet zo snel.

En nu weer lopen...

"Dat ziet er goed uit, prima," zo sprak dokter Veldman vanmorgen. Mijn tenen kon ik al behoorlijk naar me toe bewegen en de wond was goed genezen. Kortom, de volgende fase mag beginnen. Eerst nog een kleurtje uitgezocht (zie foto) en toen heeft de gipsmeester(es) er loopgips om heen gezet. Grote verschillen met het eerdere gips: nu helemaal rondom gips, de voet staat nu in 90 graden ten opzichte van mijn been en... ik mag er op lopen.

Mag het been de komende weken in principe volledig gaan belasten. Dat wil nog niet zeggen dat het lopen meteen goed zal gaan, laat staan zonder krukken, maar het is een grote stap voorwaarts. Eind mei mag dan het gips er af en zou ik zonder fysiotherapie in een paar weken tijd weer goed moeten kunnen lopen.

Tot zover de theorie. De praktijk zal ongetwijfeld anders zijn, maar ik word hier wel blij van. Kan ik langzamerhand Daantje ook weer wat ontlasten thuis.

Ik sta!

Al tijden tillen we Sophie op en zetten we haar op haar voetjes, je merkt dan dat ze veel kracht in de benen heeft en met hulp een beetje kan staan. En dat allemaal om haar voor te bereiden op het echte werk.
En net na haar 11e maanddag was het zover. Papa kwam (op zijn krukken) vanuit de gang de kamer in en mama was in de keuken. De aandacht van papa werd in de gang al getrokken door flink gekir van onze jongedame. Ze vermaakte zich prima zo te horen. Toen papa de kamer binnenliep keek hij in twee heel blije, stralende oogjes. Die ziet papa wel vaker, maar nog niet eerder boven de rand van de box. Je ogen spraken: "Kijk papa en mama, ik sta!!"

Gauw een fotootje gemaakt...

Nu wil je altijd en overal staan. Een nieuwe fase breekt aan. Papa en mama moeten het huis nog maar eens door om te zien wat binnen en buiten bereik is voor jou. Het is weer volop genieten.

De naam is Achilles...

Achilles Pees.

En dan zeggen ze dat sporten gezond is...
Donderdagavond met sporten de Achillespees volledig afgescheurd. De 'kenners' dachten dat het nog meeviel, omdat ik er nog wat op kon strompelen, maar de arts was resoluut: "helemaal kapot."
Vrijdag geopereerd en (spalk)gips er omheen. Dat zie je nu op de foto. Over tien dagen gaat het er af en dan volgt loopgips (welke kleur moet ik kiezen?). In totaal zes weken gips en dan de revalidatie. Op diverse websites waar lotgenoten hun verhaal doen, lees ik dat het wel een jaar kan duren voor ik weer helemaal de oude ben... er zijn ook positieve uitzonderingen, maar hier zit ik heel 2009 zeker mee.